1 Старац - любаснаму Гаію, якога я ў ісьціне люблю.
2 Любасны! малюся, каб табе здаровілася і шчасьціла ва ўсім, як шчасьціць душы тваёй.
3 Бо я вельмі ўсьцешыўся, калі прыйшлі браты і засьведчылі пра тваю вернасьць, як ты ходзіш у ісьціне.
4 Няма мне большае радасьці, як чуць, што дзеці мае ходзяць у ісьціне.
5 Любасны! ты як верны дзееш у тым, што робіш братам і вандроўнікам;
6 яны засьведчылі перад царквою пра любоў тваю; ты добра зробіш, калі адпусьціш іх, як яно трэба дзеля Бога,
7 бо яны дзеля імя Ягонага пайшлі, ня ўзяўшы нічога ад язычнікаў.
8 Дык вось павінны мы прымаць іх такіх, каб зрабіцца спрыяльнікамі ісьціне.
9 Я пісаў быў царкве; але Дыятрэф, які любіць быць першым у іх, ня прымае нас.
10 Таму, калі я прыйду, дык узгадаю ўчынкі, якія ён робіць, ганячы словамі ліхімі нас, і, не задавальняючыся гэтым, і сам ня прымае братоў, і забараняе тым, што жадаюць прымаць, і выганяе іх з царквы.
11 Любасны! не ўпадабняйся ліхому, а добраму. Хто робіць дабро, той Божы; а хто робіць ліха, ня бачыў Бога.
12 Пра Дзімітрыя засьведчылі ўсе і сама ісьціна; сьведчым таксама і мы, і вы ведаеце, што сьведчаньне нашае ў ісьціне.
13 Многае меўся я напісаць; ды не хачу пісаць табе чарнілам і трысьцінкаю,
14 спадзяюся ж бо неўзабаве пабачыць цябе і пагутарыць вуснамі ў вусны.
15 Мір табе! вітаюць цябе сябры; павітай сяброў паіменна. Амін. |
