1 Καὶ ἐλυπήθη ὁ Ἰωνᾶς λύπην μεγάλην καὶ ἠγανάκτησε.
2 Καὶ προσηυχήθη πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπεν, Ὦ Κύριε, δὲν ἦτο οὗτος ὁ λόγος μου, ἐνῷ ἔτι ἤμην ἐν τῇ πατρίδι μου; διὰ τοῦτο προέλαβον νὰ φύγω εἰς Θαρσείς· διότι ἐγνώριζον ὅτι σὺ εἶσαι Θεὸς ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ μετανοῶν διὰ τὸ κακόν.
3 Καὶ τώρα, Κύριε, λάβε, δέομαί σου, τὴν ψυχήν μου ἀπ᾿ ἐμοῦ· διότι εἶναι κάλλιον εἰς ἐμὲ νὰ ἀποθάνω παρὰ νὰ ζῶ.
4 Καὶ εἶπε Κύριος, Εἶναι καλὸν νὰ ἀγανακτῇς;
5 Καὶ ἐξῆλθεν Ἰωνᾶς ἀπὸ τῆς πόλεως καὶ ἐκάθησε κατὰ τὸ ἀνατολικὸν μέρος τῆς πόλεως, καὶ ἐκεῖ ἔκαμεν εἰς ἑαυτὸν καλύβην καὶ ἐκάθητο ὑποκάτω αὐτῆς ἐν τῇ σκιᾷ, ἑωσοῦ ἴδῃ τί ἔμελλε νὰ γείνῃ εἰς τὴν πόλιν.
6 Καὶ διέταξε Κύριος ὁ Θεὸς κολοκύνθην καὶ ἔκαμε νὰ ἀναβῇ ἐπάνωθεν τοῦ Ἰωνᾶ, διὰ νὰ ἦναι σκιὰ ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, διὰ νὰ ἀνακουφίσῃ αὐτὸν ἀπὸ τῆς θλίψεως αὐτοῦ. Καὶ ἐχάρη ὁ Ἰωνᾶς διὰ τὴν κολοκύνθην χαρὰν μεγάλην.
7 Καὶ διέταξεν ὁ Θεὸς σκώληκα, ὅτε ἐχάραξεν ἡ αὐγή τῆς ἐπαύριον· καὶ ἐπάταξε τὴν κολοκύνθην καὶ ἐξηράνθη.
8 Καὶ καθὼς ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος, διέταξεν ὁ Θεὸς ἄνεμον ἀνατολικὸν καυστικόν· καὶ προσέβαλεν ὁ ἥλιος ἐπὶ τὴν κεφαλήν τοῦ Ἰωνᾶ, ὥστε ὡλιγοψύχησε· καὶ ἐζήτησεν ἐν τῇ ψυχῇ αὑτοῦ νὰ ἀποθάνῃ, καὶ εἶπεν, Εἶναι κάλλιον εἰς ἐμὲ νὰ ἀποθάνω παρὰ νὰ ζῶ.
9 Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς πρὸς τὸν Ἰωνᾶν, εἶναι καλὸν νὰ ἀγανακτῇς διὰ τὴν κολοκύνθην; Καὶ εἶπε, Καλὸν εἶναι νὰ ἀγανακτῶ ἕως θανάτου.
10 Καὶ εἶπε Κύριος, Σὺ ἐλυπήθης ὑπὲρ τῆς κολοκύνθης, διὰ τὴν ὁποίαν δὲν ἐκοπίασας, ἀλλ᾿ οὐδὲ ἔκαμες αὐτήν νὰ αὐξήσῃ, ἥτις ἐγεννήθη ἐν μιᾷ νυκτὶ καὶ ἐν μιᾷ νυκτὶ ἐχάθη.
11 Καὶ ἐγὼ δὲν ἔπρεπε νὰ λυπηθῶ ὑπὲρ τῆς Νινευή, τῆς πόλεως τῆς μεγάλης, ἐν ᾗ ὑπάρχουσι πλειότεροι τῶν δώδεκα μυριάδων ἀνθρώπων, οἵτινες δὲν διακρίνουσι τὴν δεξιὰν αὑτῶν ἀπὸ τῆς ἀριστερᾶς αὑτῶν, καὶ κτήνη πολλά; |