1 Τώρα θέλω ψάλλει εἰς τὸν ἠγαπημένον μου σμα τοῦ ἀγαπητοῦ μου περὶ τοῦ ἀμπελῶνος αὐτοῦ. Ὁ ἠγαπημένος μου εἶχεν ἀμπελῶνα ἐπὶ λόφου παχυτάτου.
2 Καὶ περιέφραξεν αὐτόν, καὶ συνήθροισεν ἐξ αὐτοῦ τοὺς λίθους καὶ ἐφύτευσεν αὐτὸν μὲ τὰ πλέον ἐκλεκτὰ κλήματα καὶ ἔκτισε πύργον ἐν τῷ μέσῳ αὐτοῦ καὶ κατεσκεύασεν ἔτι ληνὸν ἐν αὐτῷ· καὶ περιέμενε νὰ κάμῃ σταφύλια, ἀλλ᾿ ἔκαμεν ἀγριοστάφυλα.
3 Καὶ τώρα, κάτοικοι Ἱερουσαλήμ καὶ ἄνδρες Ἰούδα, κρίνατε, παρακαλῶ, ἀναμέσον ἐμοῦ καὶ τοῦ ἀμπελῶνός μου.
4 Τί ἦτο δυνατὸν νὰ κάμω ἔτι εἰς τὸν ἀμπελῶνά μου καὶ δὲν ἔκαμον εἰς αὐτόν; διὰ τί λοιπόν, ἐνῷ περιέμενον νὰ κάμῃ σταφύλια, ἔκαμεν ἀγριοστάφυλα;
5 Τώρα λοιπὸν θέλω σᾶς ἀναγγείλει τί θέλω κάμει ἐγὼ εἰς τὸν ἀμπελῶνά μου· θέλω ἀφαιρέσει τὸν φραγμὸν αὐτοῦ καὶ θέλει καταφαγωθῆ· θέλω χαλάσει τὸν τοῖχον αὐτοῦ καὶ θέλει καταπατηθῆ·
6 καὶ θέλω καταστήσει αὐτὸν ἔρημον· δὲν θέλει κλαδευθῆ οὐδὲ σκαφθῆ, ἀλλὰ θέλουσι βλαστήσει ἐκεῖ τρίβολοι καὶ ἄκανθαι· θέλω προστάξει ἔτι τὰ νέφη νὰ μή βρέξωσι βροχήν ἐπ᾿ αὐτόν.
7 Ἀλλ᾿ ὁ ἀμπελὼν τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων εἶναι ὁ οἶκος τοῦ Ἰσραήλ καὶ οἱ ἄνδρες Ἰούδα τὸ ἀγαπητὸν αὐτοῦ φυτόν· καὶ περιέμενε κρίσιν, πλήν ἰδού, καταδυνάστευσις· δικαιοσύνην, πλήν ἰδού, κραυγή.
8 Οὐαὶ εἰς ἐκείνους, οἵτινες ἑνόνουσιν οἰκίαν μὲ οἰκίαν καὶ συνάπτουσιν ἀγρὸν μὲ ἀγρόν, ἑωσοῦ μή μείνῃ τόπος, διὰ νὰ κατοικῶσι μόνοι ἐν τῷ μέσῳ τῆς γῆς.
9 Εἰς τὰ ὦτά μου εἶπεν ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων, Βεβαίως πολλαὶ οἰκίαι θέλουσι μείνει ἠρημωμέναι, μεγάλαι καὶ καλαί, χωρὶς κατοίκων·
10 ναί, δέκα στρέμματα ἀμπελῶνος θέλουσι δώσει ἐν βάθ, καὶ ὁ σπόρος ἑνὸς χομὸρ θέλει δώσει ἕν ἐφά.
11 Οὐαὶ εἰς ἐκείνους, οἵτινες ἐξεγειρόμενοι τὸ πρωΐ ζητοῦσι σίκερα· οἵτινες ἐξακολουθοῦσι μέχρι τῆς ἑσπέρας, ἑωσοῦ ἐξάψῃ ὁ οἶνος αὐτούς.
12 Καὶ ἡ κιθάρα καὶ ἡ λύρα, τὸ τύμπανον καὶ ὁ αὐλὸς καὶ ὁ οἶνος εἶναι ἐν τοῖς συμποσίοις αὐτῶν· ἀλλὰ δὲν παρατηροῦσι τὸ ἔργον τοῦ Κυρίου καὶ δὲν θεωροῦσι τὴν ἐνέργειαν τῶν χειρῶν αὐτοῦ.
13 Διὰ τοῦτο ὁ λαὸς μου ἐφέρθη εἰς αἰχμαλωσίαν, διότι δὲν ἔχει ἐπίγνωσιν· καὶ οἱ ἔντιμοι αὐτῶν λιμοκτονοῦσι, καὶ τὸ πλῆθος αὐτῶν κατεξηράνθη ὑπὸ δίψης.
14 Διὰ ταῦτα ἐπλάτυνεν ὁ δης ἑαυτὸν καὶ διήνοιξεν ὑπέρμετρα τὸ στόμα αὑτοῦ· καὶ ἡ δόξα αὐτῶν καὶ τὸ πλῆθος αὐτῶν καὶ ὁ θόρυβος αὐτῶν καὶ οἱ ἐντρυφῶντες θέλουσι καταβῆ εἰς αὐτόν.
15 Καὶ ὁ κοινὸς ἄνθρωπος θέλει ὑποκύψει, καὶ ὁ δυνατὸς θέλει ταπεινωθῆ, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν ὑψηλῶν θέλουσι χαμηλωθῆ.
16 Ὁ δὲ Κύριος τῶν δυνάμεων θέλει ὑψωθῆ εἰς κρίσιν, καὶ ὁ Θεὸς ὁ Ἃγιος θέλει ἁγιασθῆ εἰς δικαιοσύνην.
17 Τότε τὰ ἀρνία θέλουσι βοσκηθῆ κατὰ τὴν συνήθειαν αὑτῶν, καὶ ξένοι θέλουσι φάγει τοὺς ἐρήμους τόπους τῶν παχέων.
18 Οὐαὶ εἰς ἐκείνους, οἵτινες ἐπισύρουσι τὴν ἀνομίαν διὰ σχοινίων ματαιότητος καὶ τὴν ἁμαρτίαν ὡς διὰ λωρίων ἁμάξης·
19 οἵτινες λέγουσιν, Ἄς σπεύσῃ, ἄς ἐπιταχύνῃ τὸ ἔργον αὑτοῦ διὰ νὰ ἴδωμεν· καὶ ἡ βουλή τοῦ Ἁγίου τοῦ Ἰσραήλ ἄς πλησιάσῃ καὶ ἄς ἔλθῃ, διὰ νὰ μάθωμεν.
20 Οὐαὶ εἰς ἐκείνους, οἵτινες λέγουσι τὸ κακὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν κακόν· οἵτινες θέτουσι τὸ σκότος διὰ φῶς καὶ τὸ φῶς διὰ σκότος· οἵτινες θέτουσι τὸ πικρὸν διὰ γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ διὰ πικρόν.
21 Οὐαὶ εἰς τοὺς ὅσοι εἶναι σοφοὶ εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτῶν καὶ φρόνιμοι ἐνώπιον ἑαυτῶν.
22 Οὐαὶ εἰς τοὺς ὅσοι εἶναι δυνατοὶ εἰς τὸ νὰ πίνωσιν οἶνον καὶ ἰσχυροὶ εἰς τὸ νὰ σμίγωσι σίκερα·
23 οἵτινες δικαιόνουσι τὸν παράνομον διὰ δῶρα, καὶ τὸ δίκαιον τοῦ δικαίου ἀφαιροῦσιν ἀπ᾿ αὐτοῦ.
24 Διὰ τοῦτο, ὡς ἡ γλῶσσα τοῦ πυρὸς κατατρώγει τὴν καλάμην καὶ τὸ ἄχυρον ἀφανίζεται ἐν τῇ φλογί, οὕτως ἡ ῥίζα αὐτῶν θέλει κατασταθῆ ὡς σηπεδών, καὶ τὸ ἄνθος αὐτῶν θέλει ἀναβῆ ὡς κονιορτός· διότι ἀπέρριψαν τὸν νόμον τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων καὶ κατεφρόνησαν τὸν λόγον τοῦ Ἁγίου τοῦ Ἰσραήλ.
25 Διὰ τοῦτο ὁ θυμὸς τοῦ Κυρίου ἐξήφθη ἐναντίον τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖρα αὑτοῦ ἐναντίον αὐτῶν ἐπάταξεν αὐτούς· τὰ δὲ ὄρη ἔτρεμον, καὶ τὰ πτώματα αὐτῶν ἔγειναν ὡς κοπρία ἐν μέσῳ τῶν ὁδῶν. Ἐν πᾶσι τούτοις ὁ θυμὸς αὐτοῦ δὲν ἀπεστράφη, ἀλλ᾿ ἡ χεὶρ αὐτοῦ εἶναι ἔτι ἐξηπλωμένη.
26 Καὶ θέλει ὑψώσει εἰς τὰ ἔθνη σημεῖον ἀπὸ μακράν, καὶ θέλει συρίξει εἰς αὐτὰ ἀπ᾿ ἄκρου τῆς γῆς· καὶ ἰδού, ταχέως θέλουσιν ἐλθεῖ μετὰ σπουδῆς·
27 οὐδεὶς θέλει ἀποκάμει οὐδὲ προσκρούσει μεταξὺ αὐτῶν· οὐδεὶς θέλει νυστάξει οὐδὲ κοιμηθῆ· οὐδὲ ἡ ζώνη τῆς ὀσφύος αὐτῶν θέλει λυθῆ, οὐδὲ τὸ λωρίον τῶν ὑποδημάτων αὐτῶν θέλει κοπῆ·
28 τῶν ὁποίων τὰ βέλη εἶναι ὀξέα καὶ πάντα τὰ τόξα αὐτῶν ἐντεταμένα· οἱ ὄνυχες τῶν ἵππων αὐτῶν θέλουσι νομισθῆ ὡς πυροβόλος πέτρα, καὶ οἱ τροχοὶ τῶν ἁμαξῶν αὐτῶν ὡς ἀνεμοστρόβιλος·
29 τὰ βρυχήματα αὐτῶν θέλουσιν εἶσθαι ὡς λέοντος· θέλουσι βρυχᾶσθαι ὡς σκύμνοι λέοντος· ναί, θέλουσι βρυχᾶσθαι καὶ θέλουσι συναρπάσει τὸ θήραμα καὶ φύγει· καὶ οὐδεὶς ὁ ἐλευθερῶν.
30 Καὶ ὅταν κατ᾿ ἐκείνην τὴν ἡμέραν βοήσωσιν ἐναντίον αὐτῶν ὡς βοή τῆς θαλάσσης, θέλουσιν ἐμβλέψει εἰς τὴν γῆν καὶ ἰδού, σκότος, λύπη, καὶ τὸ φῶς ἐσκοτίσθη ἐν τῷ οὐρανῷ αὐτῆς. |