1 Ῥίψον τὸν ἄρτον σου ἐπὶ πρόσωπον τῶν ὑδάτων· διότι ἐν ταῖς πολλαῖς ἡμέραις θέλεις εὑρεῖ αὐτόν.
2 Δὸς μερίδιον εἰς ἑπτὰ καὶ ἔτι εἰς ὀκτώ· διότι δὲν ἐξεύρεις τί κακὸν θέλει γείνει ἐπὶ τῆς γῆς.
3 Ἐὰν τὰ νέφη ἦναι πλήρη, θέλουσι διαχύσει βροχήν ἐπὶ τὴν γῆν· καὶ ἐὰν δένδρον πέσῃ πρὸς τὸν νότον ἤ πρὸς τὸν βορρᾶν, ἐν τῷ τόπῳ ὅπου πέσῃ τὸ δένδρον, ἐκεῖ θέλει μείνει.
4 Ὅστις παρατηρεῖ τὸν ἄνεμον, δὲν θέλει σπείρει· καὶ ὅστις θεωρεῖ τὰ νέφη, δὲν θέλει θερίσει.
5 Καθὼς δὲν γνωρίζεις τίς ἡ ὁδὸς τοῦ ἀνέμου οὐδὲ τίνι τρόπῳ μορφόνονται τὰ ὀστᾶ ἐν τῇ κοιλίᾳ τῆς κυοφορούσης, οὕτω δὲν γνωρίζεις τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, ὅστις κάμνει τὰ πάντα.
6 Σπεῖρε τὸν σπόρον σου τὸ πρωΐ, καὶ τὴν ἑσπέραν ἄς μή ἡσυχάσῃ ἡ χεὶρ σου· διότι δὲν ἐξεύρεις τί θέλει εὐδοκιμήσει, τοῦτο ἤ ἐκεῖνο, ἤ ἐὰν καὶ τὰ δύο ἦναι ἐπίσης ἀγαθά.
7 Γλυκὺ βέβαια εἶναι τὸ φῶς, καὶ εὐάρεστον εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς νὰ βλέπωσι τὸν ἥλιον·
8 ἀλλὰ καὶ ἐὰν ὁ ἄνθρωπος ζήσῃ ἔτη πολλὰ καὶ εὐφραίνηται ἐν πᾶσι τούτοις, ἄς ἐνθυμηθῇ ὅμως τὰς ἡμέρας τοῦ σκότους, ὅτι θέλουσιν εἶσθαι πολλαί. Πάντα τὰ συμβαίνοντα ματαιότης.
9 Εὐφραίνου, νεανίσκε, ἐν τῇ νεότητί σου· καὶ ἡ καρδία σου ἄς σὲ χαροποιῇ ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς νεότητός σου· καὶ περιπάτει κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς καρδίας σου καὶ κατὰ τὴν ὄρασιν τῶν ὀφθαλμῶν σου· πλήν ἔξευρε, ὅτι διὰ πάντα ταῦτα ὁ Θεὸς θέλει σὲ φέρει εἰς κρίσιν.
10 Καὶ ἀφαίρεσον τὸν θυμὸν ἀπὸ τῆς καρδίας σου, καὶ ἀπομάκρυνον τὴν πονηρίαν ἀπὸ τῆς σαρκὸς σου· διότι ἡ νεότης καὶ ἡ παιδική ἡλικία εἶναι ματαιότης. |
