1 Ὑπάρχει κακόν, τὸ ὁποῖον εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον, καὶ τοῦτο συχνὸν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων·
2 Ἄνθρωπος, εἰς τὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς ἔδωκε πλοῦτον καὶ ὑπάρχοντα καὶ δόξαν, ὥστε δὲν στερεῖται ἡ ψυχή αὐτοῦ ἀπὸ πάντων ὅσα ἤθελεν ἐπιθυμήσει· πλήν ὁ Θεὸς δὲν ἔδωκεν εἰς αὐτὸν ἐξουσίαν νὰ τρώγῃ ἐξ αὐτῶν, ἀλλὰ τρώγει αὐτὰ ξένος· καὶ τοῦτο ματαιότης καὶ εἶναι νόσος κακή.
3 Ἐὰν ἄνθρωπος γεννήσῃ ἑκατὸν τέκνα καὶ ζήσῃ πολλὰ ἔτη, ὥστε αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν αὐτοῦ νὰ γείνωσι πολλαί, καὶ ἡ ψυχή αὐτοῦ δὲν χορταίνῃ ἀγαθοῦ καὶ δὲν λάβῃ καὶ ταφήν, λέγω ὅτι τὸ ἐξάμβλωμα εἶναι καλήτερον παρ᾿ αὐτόν.
4 Διότι ἦλθεν ἐν ματαιότητι καὶ θέλει ὑπάγει ἐν σκότει, καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ θέλει σκεπασθῆ ὑπὸ σκότους·
5 δὲν εἶδεν, οὐδὲ ἐγνώρισε τὸν ἥλιον, ἔχει ὅμως περισσοτέραν ἀνάπαυσιν παρ᾿ ἐκεῖνον,
6 καὶ δισχίλια ἔτη ἄν ζήσῃ καὶ καλὸν δὲν ἴδῃ· δὲν ὑπάγουσι πάντες εἰς τὸν αὐτὸν τόπον;
7 Πᾶς ὁ μόχθος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι διὰ τὸ στόμα αὐτοῦ; καὶ ὅμως ἡ ψυχή δὲν χορταίνει.
8 Διότι κατὰ τί ὑπερβαίνει ὁ σοφὸς τὸν ἄφρονα; κατὰ τί ὁ πτωχός, ἄν καὶ ἐξεύρῃ νὰ περιπατῇ ἔμπροσθεν τῶν ζώντων;
9 Κάλλιον εἶναι νὰ βλέπῃ τις διὰ τῶν ὀφθαλμῶν, παρὰ νὰ περιπλανᾶται μὲ τὴν ψυχήν· καὶ τοῦτο ματαιότης καὶ θλῖψις πνεύματος.
10 Ὅ, τι ἔγεινεν, ἔλαβεν ἤδη τὸ ὄνομα αὐτοῦ, καὶ ἐγνωρίσθη ὅτι οὗτος εἶναι ἄνθρωπος· καὶ δὲν δύναται νὰ κριθῇ μετὰ τοῦ ἰσχυροτέρου αὑτοῦ.
11 Ἐπειδή εἶναι πολλὰ πράγματα πληθύνοντα τὴν ματαιότητα, τίς φέλεια εἰς τὸν ἄνθρωπον;
12 Διότι τίς γνωρίζει τί εἶναι καλὸν διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐν τῇ ζωῇ, κατὰ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς τῆς ματαιότητος αὐτοῦ, τὰς ὁποίας διέρχεται ὡς σκιάν; διότι τίς θέλει ἀπαγγείλει πρὸς τὸν ἄνθρωπον, τί θέλει εἶσθαι μετ᾿ αὐτὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον; |