1 Ὁ οἶνος εἶναι χλευαστής, καὶ τὰ σίκερα στασιαστικά· καὶ ὅστις δελεάζεται ὑπὸ τούτων, δὲν εἶναι φρόνιμος.
2 Ἀπειλή βασιλέως εἶναι βρυχηθμὸς λέοντος· ὅστις παροξύνει αὐτόν, ἁμαρτάνει εἰς τὴν ἰδίαν αὑτοῦ ζωήν.
3 Τιμή εἶναι εἰς τὸν ἄνθρωπον νὰ παύῃ ἀπὸ τῆς ἔριδος· πᾶς δὲ ἄφρων ἐμπλέκεται εἰς ταύτην.
4 Ὁ ὀκνηρὸς δὲν θέλει νὰ ἀροτριᾷ ἐξ αἰτίας τοῦ χειμῶνος· διὰ τοῦτο θέλει ζητεῖ ἐν τῷ θέρει καὶ δὲν θέλει λαμβάνει.
5 Ἡ βουλή ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὡς ὕδατα βαθέα· ἀλλ᾿ ὁ συνετὸς ἄνθρωπος θέλει ἀνασύρει αὐτήν.
6 Πολλοὶ ἄνθρωποι κηρύττουσιν ἕκαστος τὴν καλοκαγαθίαν αὑτοῦ· ἀλλὰ τίς θέλει εὕρῃ ἄνθρωπον πιστόν;
7 Ὁ δίκαιος περιπατεῖ ἐν τῇ ἀκεραιότητι αὑτοῦ· καὶ τὰ τέκνα αὐτοῦ εἶναι μακάρια μετ᾿ αὐτόν.
8 Βασιλεύς, καθήμενος ἐπὶ θρόνου κρίσεως, διασκεδάζει πᾶν κακὸν διὰ τῶν ὀφθαλμῶν αὑτοῦ.
9 Τίς δύναται νὰ εἴπῃ, Ἐκαθάρισα τὴν καρδίαν μου, εἶμαι καθαρὸς ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου;
10 Ζύγια διάφορα, μέτρα διάφορα, εἶναι ἀμφότερα βδέλυγμα εἰς τὸν Κύριον.
11 Γνωρίζεται καὶ αὐτὸ τὸ παιδίον ἐκ τῶν πράξεων αὑτοῦ, ἄν τὰ ἔργα αὑτοῦ εἶναι καθαρὰ, καὶ ἄν εὐθέα.
12 Τὸ τίον ἀκούει καὶ ὁ ὀφθαλμὸς βλέπει· ἀλλ᾿ ὁ Κύριος ἔκαμεν ἀμφότερα.
13 Μή ἀγάπα τὸν ὕπνον, διὰ νὰ μή ἔλθῃς εἰς πτωχείαν· ἄνοιξον τοὺς ὀφθαλμοὺς σου καὶ θέλεις χορτασθῆ ἄρτου.
14 Κακόν, κακόν, λέγει ὁ ἀγοραστής· ἀλλ᾿ ἀφοῦ ἀναχωρήσῃ, τότε καυχᾶται.
15 Ὑπάρχει χρυσίον καὶ πλῆθος μαργαριτῶν· τὰ χείλη ὅμως τῆς γνώσεως εἶναι τὸ πολύτιμον κειμήλιον.
16 Λάβε τὸ ἱμάτιον τοῦ ἐγγυωμένου διὰ ξένον· καὶ λάβε ἐνέχυρον ἀπ᾿ αὐτοῦ, ἐγγυωμένου περὶ ξένων πραγμάτων.
17 Ὁ ἄρτος τοῦ ψεύδους εἶναι γλυκὺς εἰς τὸν ἄνθρωπον· μετὰ ταῦτα ὅμως τὸ στόμα αὐτοῦ θέλει γεμισθῆ χαλίκων.
18 Οἱ σκοποὶ στερεόνονται διὰ τῆς συμβουλῆς· καὶ μετὰ καλήν σκέψιν κάμνε πόλεμον.
19 Ὁ σπερμολόγος περιερχόμενος ἀποκαλύπτει τὰ μυστικά· διὰ τοῦτο μή σμίγου μετὰ τοῦ πλατύνοντος τὰ χείλη αὑτοῦ.
20 Ὁ λύχνος τοῦ κακολογοῦντος τὸν πατέρα αὑτοῦ ἤ τὴν μητέρα αὑτοῦ θέλει σβεσθῆ ἐν βαθεῖ σκότει.
21 Κληρονομία ἀποκτηθεῖσα ταχέως τὴν ἀρχήν, εἰς τὸ τέλος δὲν εὐλογεῖται.
22 Μή εἴπῃς, Θέλω ἀνταποδώσει κακόν· ἀνάμενε τὸν Κύριον καὶ θέλει σὲ σώσει.
23 Ζύγια διάφορα εἶναι βδέλυγμα εἰς τὸν Κύριον· καὶ ἡ δολία πλάστιγξ δὲν εἶναι καλόν.
24 Τὰ διαβήματα τοῦ ἀνθρώπου διευθύνονται ὑπὸ τοῦ Κυρίου· πῶς λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος ἤθελε γνωρίσει τὴν ἑαυτοῦ ὁδόν;
25 Παγὶς εἶναι εἰς τὸν ἄνθρωπον, προπετῶς νὰ λαλῇ περὶ ἱερῶν καὶ μετὰ τὰς εὐχὰς νὰ σκέπτηται.
26 Ὁ σοφὸς βασιλεὺς λικμίζει τοὺς ἀσεβεῖς καὶ στρέφει τὸν τροχὸν ἐπ᾿ αὐτούς.
27 Λύχνος τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖον διερευνᾷ πάντα τὰ ἐνδόμυχα τῆς καρδίας.
28 Ἔλεος καὶ ἀλήθεια διαφυλάττουσι τὸν βασιλέα· καὶ ὁ θρόνος αὐτοῦ ὑποστηρίζεται ὑπὸ τοῦ ἐλέους.
29 Καύχημα τῶν νέων εἶναι ἡ δύναμις αὐτῶν· καὶ δόξα τῶν γερόντων ἡ πολιά.
30 Τὰ μελανίσματα τῶν πληγῶν λευκαίνουσι τὸν κακόν· καὶ τὰ κτυπήματα τὰ ἐνδόμυχα τῆς καρδίας. |
