1 Καλήτερον ξηρὸν ψωμίον καὶ εἰρήνη μετ᾿ αὐτοῦ, παρὰ οἶκον πλήρη θυμάτων μετὰ ἔριδος.
2 Ὁ φρόνιμος ὑπηρέτης θέλει ἐξουσιάζει ἐπὶ υἱοῦ αἰσχύνης καὶ θέλει συμμοιρασθῆ τὴν κληρονομίαν μεταξὺ ἀδελφῶν.
3 Τὸ χωνευτήριον δοκιμάζει τὸν ἄργυρον καὶ ἡ κάμινος τὸν χρυσόν, ὁ δὲ Κύριος τὰς καρδίας.
4 Ὁ κακοποιὸς ὑπακούει εἰς τὰ ἄνομα χείλη· ὁ ψεύστης δίδει ἀκρόασιν εἰς τὴν κακήν γλῶσσαν.
5 Ὅστις περιγελᾷ τὸν πτωχόν, ὀνειδίζει τὸν Ποιητήν αὐτοῦ· ὅστις χαίρει εἰς συμφοράς, δὲν θέλει μείνει ἀτιμώρητος.
6 Τέκνα τέκνων εἶναι ὁ στέφανος τῶν γερόντων· καὶ ἡ δόξα τῶν τέκνων οἱ πατέρες αὐτῶν.
7 Χείλη ὑπεροχῆς δὲν ἁρμόζουσιν εἰς τὸν ἄφρονα· πολὺ ὀλιγώτερον χείλη ψεύδους εἰς τὸν ἄρχοντα.
8 Τὸ δῶρον εἶναι ὡς λίθος πολύτιμος εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ δωροδοκουμένου· ὅπου τοῦτο ἐμφανισθῇ, κατορθόνει.
9 Ὅστις κρύπτει παράβασιν, ζητεῖ φιλίαν· ἀλλ᾿ ὅστις ἐπαναλέγει τὸ πρᾶγμα, χωρίζει τοὺς στενωτέρους φίλους.
10 Περισσότερον τύπτει ὁ ἔλεγχος τὸν φρόνιμον, παρὰ ἑκατὸν μαστιγώσεις τὸν ἄφρονα.
11 Ὁ κακὸς ζητεῖ μόνον στάσεις· διὰ τοῦτο ἄγγελος σκληρὸς θέλει πεμφθῆ κατ᾿ αὐτοῦ.
12 Ἄς ἀπαντήσῃ τὸν ἄνθρωπον ἄρκτος στερηθεῖσα τῶν τέκνων αὑτῆς καὶ οὐχὶ ἄφρων ἐν τῇ μωρίᾳ αὑτοῦ.
13 Ὅστις ἀποδίδει κακὸν ἀντὶ καλοῦ, κακὸν δὲν θέλει ἀναχωρήσει ἀπὸ τοῦ οἴκου αὐτοῦ.
14 Ὅστις ἀρχίζει φιλονεικίαν, εἶναι ὡς ὁ ἐκφράττων ὕδατα· ὅθεν παῦσον ἀπὸ τῆς φιλονεικίας πρὶν ἐξαφθῇ.
15 Ὁ δικαιόνων τὸν ἀσεβῆ καὶ ὁ καταδικάζων τὸν δίκαιον, ἀμφότεροι εἶναι βδέλυγμα εἰς τὸν Κύριον.
16 Τί χρησιμεύουσι τὰ χρήματα εἰς τὴν χεῖρα τοῦ ἄφρονος, διὰ νὰ ἀγοράσῃ σοφίαν, ἀφοῦ δὲν ἔχει γνῶσιν;
17 Ἐν παντὶ καιρῷ ἀγαπᾷ ὁ φίλος, καὶ ὁ ἀδελφὸς γεννᾶται διὰ καιρὸν ἀνάγκης.
18 Ἄνθρωπος ἐνδεής φρενῶν δίδει χεῖρα καὶ ἐγγυᾶται διὰ τὸν φίλον αὑτοῦ.
19 Ὁ ἀγαπῶν ἔριδας ἀγαπᾷ ἁμαρτήματα· ὁ ὑπερυψόνων τὴν πύλην αὑτοῦ ζητεῖ ὄλεθρον.
20 Ὁ σκολιὸς τὴν καρδίαν δὲν εὑρίσκει καλόν· καὶ ὁ διεστραμμένος τὴν γλῶσσαν αὑτοῦ πίπτει εἰς συμφοράν.
21 Ὅστις γεννᾷ ἄφρονα, γεννᾷ αὐτὸν διὰ λύπην αὑτοῦ· καὶ ὁ πατήρ τοῦ ἀνοήτου δὲν ἀπολαμβάνει χαράν.
22 Ἡ εὐφραινομένη καρδία δίδει εὐεξίαν ὡς ἰατρικόν· τὸ δὲ κατατεθλιμμένον πνεῦμα ξηραίνει τὰ ὀστᾶ.
23 Ὁ ἀσεβής δέχεται δῶρον ἀπὸ τοῦ κόλπου, διὰ νὰ διαστρέψῃ τὰς ὁδοὺς τῆς κρίσεως.
24 Ἐπὶ τοῦ προσώπου τοῦ συνετοῦ εἶναι σοφία· ἀλλ᾿ οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ ἄφρονος βλέπουσιν εἰς τὰ ἄκρα τῆς γῆς.
25 Ὁ ἄφρων υἱὸς εἶναι βαρυθυμία εἰς τὸν πατέρα αὑτοῦ καὶ πικρία εἰς τὴν γεννήσασαν αὐτόν.
26 Δὲν εἶναι ποτὲ καλὸν νὰ ἐπιβάλληται ποινή εἰς τὸν δίκαιον, νὰ ἐπιβουλεύηταί τις τοὺς ἄρχοντας διὰ τὴν εὐθύτητα αὐτῶν.
27 Ὁ κρατῶν τοὺς λόγους αὑτοῦ εἶναι γνωστικός· ὁ μακρόθυμος ἄνθρωπος εἶναι φρόνιμος.
28 Καὶ αὐτὸς ὁ ἄφρων, ὅταν σιωπᾷ λογίζεται σοφός· καὶ ὁ κλείων τὰ χείλη αὑτοῦ, συνετός. |
