1 Ἡ σοφία ᾠκοδόμησε τὸν οἶκον αὑτῆς, ἐλατόμησε τοὺς στύλους αὑτῆς ἑπτά·
2 ἔσφαξε τὰ σφάγια αὑτῆς, ἐκέρασε τὸν οἶνον αὑτῆς, καὶ ἡτοίμασε τὴν τράπεζαν αὑτῆς·
3 ἀπέστειλε τὰς θεραπαίνας αὑτῆς, κηρύττει ἐπὶ τῶν ὑψηλῶν τόπων τῆς πόλεως,
4 Ὅστις εἶναι ἄφρων, ἄς στραφῇ ἐδώ· καί, πρὸς τοὺς ἐνδεεῖς φρενῶν, λέγει πρὸς αὐτούς,
5 Ἔλθετε, φάγετε ἀπὸ τοῦ ἄρτου μου, καὶ πίετε ἀπὸ τοῦ οἴνου τὸν ὁποῖον ἐκέρασα·
6 ἀφήσατε τὴν ἀφροσύνην καὶ ζήσατε· καὶ κατευθύνθητε ἐν τῇ ὁδῷ τῆς συνέσεως.
7 Ὁ νουθετῶν χλευαστήν λαμβάνει εἰς ἑαυτὸν ἀτιμίαν· καὶ ὁ ἐλέγχων τὸν ἀσεβῆ λαμβάνει εἰς ἑαυτὸν μῶμον.
8 Μή ἔλεγχε χλευαστήν, διὰ νὰ μή σὲ μισήσῃ· ἔλεγχε σοφόν, καὶ θέλει σὲ ἀγαπήσει.
9 Δίδε ἀφορμήν εἰς τὸν σοφὸν καὶ θέλει γείνει σοφώτερος· δίδασκε τὸν δίκαιον καὶ θέλει αὐξηθῆ εἰς μάθησιν.
10 Ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου· καὶ ἐπίγνωσις ἁγίων φρόνησις.
11 Διότι δι᾿ ἐμοῦ αἱ ἡμέραι σου θέλουσι πολλαπλασιασθῆ, καὶ ἔτη ζωῆς θέλουσι προστεθῆ εἰς σέ.
12 Ἐὰν γείνῃς σοφός, θέλεις εἶσθαι σοφὸς διὰ σεαυτόν· καὶ ἐὰν γείνῃς χλευαστής, σὺ μόνος θέλεις πάσχει.
13 Γυνή ἄφρων, θρασεῖα, ἀνόητος καὶ μή γνωρίζουσα μηδέν·
14 κάθηται ἐν τῇ θύρᾳ τῆς οἰκίας αὑτῆς ἐπὶ θρόνου, ἐν τοῖς ὑψηλοῖς τόποις τῆς πόλεως,
15 προσκαλοῦσα τοὺς διαβάτας τοὺς κατευθυνομένους εἰς τὴν ὁδὸν αὑτῶν·
16 ὅστις εἶναι ἄφρων, ἄς στραφῇ ἐδώ· καὶ πρὸς τὸν ἐνδεῆ φρενῶν, λέγει πρὸς αὐτόν,
17 Τὰ κλοπιμαῖα ὕδατα εἶναι γλυκέα, καὶ ὁ κρύφιος ἄρτος εἶναι ἠδύς.
18 Ἀλλ᾿ αὐτὸς ἀγνοεῖ ὅτι ἐκεῖ εἶναι οἱ νεκροί, καὶ εἰς τὰ βάθη τοῦ δου οἱ κεκλημένοι αὐτῆς. |