1 آیا حکمت ندا نمی کند، و فطانت آواز خود را بلند نمی نماید؟
2 به سر مکانهای بلند، به کناره راه، در میان طریقها می ایستد.
3 به جانب دروازه ها به دهنه شهر، نزد مدخل دروازه ها صدا می زند.
4 که شما را ای مردان می خوانم و آواز من به بنی آدم است.
5 ای جاهلان زیرکی را بفهمید و ای احمقان عقل را درک نمایید.
6 بشنوید زیرا که به امور عالیه تکلم می نمایم و گشادن لبهایم استقامت است.
7 دهانم به راستی تنطق می کند و لبهایم شرارت را مکروه می دارد.
8 همه سخنان دهانم بر حق است و در آنها هیچ چیز کج یا معوج نیست.
9 تمامی آنها نزد مرد فهیم واضح است و نزد یابندگان معرفت مستقیم است.
10 تادیب مرا قبول کنید و نه نقره را، و معرفت را بیشتر از طلای خالص.
11 زیرا که حکمت از لعلها بهتر است، و جمیع نفایس را به او برابر نتوان کرد.
12 من حکمتم و در زیرکی سکونت دارم، و معرفت تدبیر را یافته ام.
13 ترس خداوند، مکروه داشتن بدی است. غرور و تکبر و راه بد و دهان دروغگو را مکروه می دارم.
14 مشورت و حکمت کامل از آن من است. من فهم هستم و قوت از آن من است.
15 به من پادشاهان سلطنت می کنند، و داوران به عدالت فتوا می دهند.
16 به من سروران حکمرانی می نمایند و شریفان و جمیع داوران جهان.
17 من دوست می دارم آنانی را که مرا دوست می دارند. و هر که مرا به جد و جهد بطلبد مرا خواهد یافت.
18 دولت و جلال با من است. توانگری جاودانی و عدالت.
19 ثمره من از طلا و زر ناب بهتر است، و حاصل من از نقره خالص.
20 در طریق عدالت می خرامم، در میان راههای انصاف،
21 تا مال حقیقی را نصیب محبان خود گردانم، و خزینه های ایشان را مملو سازم.
22 خداوند مرا مبداء طریق خود داشت، قبل از اعمال خویش از ازل.
23 من از ازل برقرار بودم، از ابتدا پیش از بودن جهان.
24 هنگامی که لجه ها نبود من مولود شدم، وقتی که چشمه های پر از آب وجود نداشت.
25 قبل از آنکه کوهها برپا شود، پیش از تلها مولود گردیدم.
26 چون زمین و صحراها را هنوز نساخته بود، و نه اول غبار ربع مسکون را.
27 وقتی که او آسمان را مستحکم ساخت من آنجا بودم، و هنگامی که دایره را بر سطح لجه قرار داد.
28 وقتی که افلاک را بالا استوار کرد، و چشمه های لجه را استوار گردانید.
29 چون به دریا حد قرار داد، تا آبها از فرمان او تجاوز نکنند، و زمانی که بنیاد زمین را نهاد.
30 آنگاه نزد او معمار بودم، و روزبروز شادی می نمودم، و همیشه به حضور او اهتزاز می کردم.
31 و اهتزاز من در آبادی زمین وی، و شادی من با بنی آدم می بود.
32 پس اﻵن ای پسران مرا بشنوید، و خوشابحال آنانی که طریقهای مرا نگاه دارند.
33 تادیب را بشنوید و حکیم باشید، و آن را رد منمایید.
34 خوشا بحال کسی که مرا بشنود، و هر روز نزد درهای من دیده بانی کند، و باهوهای دروازه های مرا محافظت نماید.
35 زیرا هر که مرا یابد حیات را تحصیل کند، و رضامندی خداوند را حاصل نماید.
36 و اما کسی که مرا خطا کند، به جان خود ضرر رساند، و هر که مرا دشمن دارد، موت را دوست دارد. |