1 [Ὠιδή τῶν Ἀναβαθμῶν.] Ἐκ βαθέων ἔκραξα πρὸς σέ, Κύριε.
2 Κύριε, εἰσάκουσον τῆς φωνῆς μου· ἄς ἦναι τὰ ὦτά σου προσεκτικὰ εἰς τὴν φωνήν τῶν δεήσεών μου.
3 Ἐὰν, Κύριε, παρατηρήσῃς ἀνομίας, Κύριε, τίς θέλει δυνηθῆ νὰ σταθῆ;
4 Παρὰ σοὶ ὅμως εἶναι συγχώρησις, διὰ νὰ σὲ φοβῶνται.
5 Προσέμεινα τὸν Κύριον, προσέμεινεν ἡ ψυχή μου, καὶ ἤλπισα ἐπὶ τὸν λόγον αὐτοῦ.
6 Ἡ ψυχή μου προσμένει τὸν Κύριον, μᾶλλον παρὰ τοὺς προσμένοντας τὴν αὐγήν, ναί, τοὺς προσμένοντας τὴν αὐγήν.
7 Ἄς ἐλπίζῃ ὁ Ἰσραήλ ἐπὶ τὸν Κύριον· διότι παρὰ τῷ Κυρίῳ εἶναι ἔλεος, καὶ λύτρωσις πολλή παρ᾿ αὐτῷ·
8 καὶ αὐτὸς θέλει λυτρώσει τὸν Ἰσραήλ ἀπὸ πασῶν τῶν ἀνομιῶν αὐτοῦ. |