1 Αἰνεῖτε τὸν Κύριον. Μακάριος ὁ ἄνθρωπος ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον· εἰς τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ ἠδύνεται σφόδρα.
2 Τὸ σπέρμα αὐτοῦ θέλει εἶσθαι δυνατὸν ἐν τῇ γῇ· ἡ γενεὰ τῶν εὐθέων θέλει εὐλογηθῇ·
3 Ἀγαθὰ καὶ πλούτη θέλουσιν εἶσθαι ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ, καὶ ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα.
4 Φῶς ἀνατέλλει ἐν τῷ σκότει διὰ τοὺς εὐθεῖς· εἶναι ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων καὶ δίκαιος.
5 Ὁ καλὸς ἄνθρωπος ἐλεεῖ καὶ δανείζει· οἰκονομεῖ τὰ πράγματα αὑτοῦ ἐν κρίσει.
6 Βεβαίως δὲν θέλει ποτὲ κλονισθῆ· εἰς μνημόσυνον αἰώνιον θέλει εἶσθαι ὁ δίκαιος.
7 Ἀπό κακῆς φήμης δὲν θέλει φοβηθῆ· ἡ καρδία αὐτοῦ εἶναι στερεά, ἐλπίζουσα ἐπὶ τὸν Κύριον.
8 Ἐστηριγμένη εἶναι ἡ καρδία αὐτοῦ· δὲν θέλει φοβηθῆ, ἑωσοῦ ἴδῃ τὴν ἐκδίκησιν ἐπὶ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ.
9 Ἐσκόρπισεν, ἔδωκεν εἰς τοὺς πένητας· ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα· τὸ κέρας αὐτοῦ θέλει ὑψωθῆ ἐν δόξῃ.
10 Ὁ ἀσεβής θέλει ἰδεῖ καὶ θέλει ὀργισθῆ· θέλει τρίξει τοὺς ὀδόντας αὑτοῦ καὶ θέλει ἀναλυθῆ· ἡ ἐπιθυμία τῶν ἀσεβῶν θέλει ἀπολεσθῆ. |
