1 [Εἰς τὸν πρῶτον μουσικόν. Ψαλμὸς διὰ τοὺς υἱοὺς Κορέ.] Ἀκούσατε ταῦτα, πάντες οἱ λαοί· ἀκροάσθητε, πάντες οἱ κάτοικοι τῆς οἰκουμένης·
2 μικροὶ τε καὶ μεγάλοι, πλούσιοι ὁμοῦ καὶ πένητες.
3 Τὸ στόμα μου θέλει λαλήσει σοφίαν· καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου εἶναι σύνεσις.
4 Θέλω κλίνει εἰς παραβολήν τὸ τίον μου· θέλω ἐκθέσει ἐν κιθάρᾳ τὸ αἴνιγμά μου.
5 Διὰ τί νὰ φοβῶμαι ἐν ἡμέραις συμφορᾶς, ὅταν μὲ περικυκλώσῃ ἡ ἀνομία τῶν ἐνεδρευόντων με;
6 Οἵτινες ἐλπίζουσιν εἰς τὰ ἀγαθὰ αὑτῶν καὶ καυχῶνται εἰς τὸ πλῆθος τοῦ πλούτου αὑτῶν·
7 οὐδεὶς δύναται ποτὲ νὰ ἐξαγοράσῃ ἀδελφόν, μηδὲ νὰ δώσῃ εἰς τὸν Θεὸν λύτρον δι᾿ αὐτόν·
8 διότι πολύτιμος εἶναι ἡ ἀπολύτρωσις τῆς ψυχῆς αὐτῶν, καὶ ἀνεύρητος διαπαντός,
9 ὥστε νὰ ζῇ αἰωνίως, νὰ μή ἴδῃ διαφθοράν.
10 Διότι βλέπει τοὺς σοφοὺς ἀποθνήσκοντας, καθὼς καὶ τὸν ἄφρονα καὶ τὸν ἀνόητον ἀπολλυμένους καὶ καταλείποντας εἰς ἄλλους τὰ ἀγαθὰ αὑτῶν.
11 Ὁ ἐσωτερικὸς λογισμὸς αὐτῶν εἶναι ὅτι οἱ οἶκοι αὐτῶν θέλουσιν ὑπάρχει εἰς τὸν αἰῶνα, αἱ κατοικίαι αὐτῶν εἰς γενεὰν καὶ γενεὰν· ὀνομάζουσι τὰ ὑποστατικὰ αὑτῶν μὲ τὰ ἴδια αὑτῶν ὀνόματα.
12 Πλήν ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐν τιμῇ δὲν διαμένει, ὡμοιώθη μὲ τὰ κτήνη τὰ φθειρόμενα.
13 Αὕτη ἡ ὁδὸς αὐτῶν εἶναι μωρία αὐτῶν· καὶ ὅμως οἱ ἀπόγονοι αὐτῶν ἠδύνονται εἰς τὰ λόγια αὐτῶν. Διάψαλμα.
14 Ὡς πρόβατα ἐβλήθησαν εἰς τὸν δην· θάνατος θέλει ποιμάνει αὐτούς· καὶ οἱ εὐθεῖς θέλουσι κατακυριεύσει αὐτοὺς τὸ πρωΐ· ἡ δὲ δύναμις αὐτῶν θέλει παλαιωθῆ ἐν τῷ δῃ, ἀφοῦ ἕκαστος ἀφήσῃ τὴν κατοικίαν αὑτοῦ.
15 Ἀλλ᾿ ὁ Θεὸς θέλει λυτρώσει τὴν ψυχήν μου ἐκ χειρὸς δου· διότι θέλει μὲ δεχθῆ. Διάψαλμα.
16 Μή φοβοῦ ὅταν πλουτήσῃ ἄνθρωπος, ὅταν αὐξήσῃ ἡ δόξα τῆς οἰκίας αὐτοῦ·
17 διότι ἐν τῷ θανάτῳ αὐτοῦ, δὲν θέλει συμπαραλάβει οὐδέν, οὐδὲ θέλει καταβῆ κατόπιν αὐτοῦ ἡ δόξα αὐτοῦ.
18 Ἄν καὶ ηὐλόγησε τὴν ψυχήν αὑτοῦ ἐν τῇ ζωῇ αὑτοῦ, καὶ οἱ ἄνθρωποι θέλωσι σὲ ἐπαινεῖ ἀγαθοποιοῦντα σεαυτόν,
19 θέλει ὑπάγει εἰς τὴν γενεάν τῶν πατέρων αὑτοῦ· εἰς τὸν αἰῶνα δὲν θέλουσιν ἰδεῖ φῶς.
20 Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐν τιμῇ καὶ μή ἐννοῶν ὡμοιώθη μὲ τὰ κτήνη τὰ φθειρόμενα. |