1 گفتم راههای خود را حفظ خواهم کرد تا به زبانم خطا نورزم. دهان خود را به لجام نگاه خواهم داشت، مادامی که شریر پیش من است.
2 من گنگ بودم و خاموش و از نیکویی نیز سکوت کردم و درد من به حرکت آمد.
3 دلم در اندرونم گرم شد. چون تفکر می کردم آتش افروخته گردید. پس به زبان خود سخن گفتم.
4 ای خداوند اجل مرا بر من معلوم ساز و مقدار ایامم را که چیست تا بفهمم چه قدر فانی هستم.
5 اینک روزهایم را مثل یک وجب ساخته ای و زندگانی ام در نظر تو هیچ است. یقینا هر آدمی محض بطالت قرار داده شد، سلاه.
6 اینک انسان در خیال رفتار می کند و محض بطالت مضطرب می گردد. ذخیره می کند و نمی داند کیست که از آن تمتع خواهد برد.
7 و اﻵن ای خداوند برای چه منتظر باشم؟ امید من بر تو می باشد.
8 مرا از همه گناهانم برهان و مرا نزد جاهلان عار مگردان.
9 من گنگ بودم و زبان خود را باز نکردم زیرا که تو این را کرده ای.
10 بلای خود را از من بردار زیرا که از ضرب دست تو من تلف می شوم.
11 چون انسان را به سبب گناهش به عتابها تادیب می کنی ، نفایس او را مثل بید می گذاری. یقینا هر انسان محض بطالت است، سلاه.
12 ای خداوند دعای مرا بشنو و به فریادم گوش بده و از اشکهایم ساکت مباش، زیرا که من غریب هستم در نزد تو و نزیل هستم مثل جمیع پدران خود.
13 روی (خشم) خود را از من بگردان تا فرحناک شوم قبل از آنکه رحلت کنم و نایاب گردم. |