1 خوشابحال کسی که عصیان او آمرزیده شد و گناه وی مستور گردید.
2 خوشابحال کسی که خداوند به وی جرمی در حساب نیاورد و در روح او حیلهای نمی باشد.
3 هنگامی که خاموش می بودم، استخوانهایم پوسیده می شد از نعره ای که تمامی روز می زدم.
4 چونکه دست تو روز و شب بر من سنگین می بود. رطوبتم به خشکی تابستان مبدل گردید، سلاه.
5 به گناه خود نزد تو اعتراف کردم و جرم خود را مخفی نداشتم. گفتم: عصیان خود را نزد خداوند اقرار می کنم. پس تو آلایش گناهم را عفو کردی، سلاه.
6 از این رو هر مقدسی در وقت اجابت نزد تو دعا خواهد کرد. وقتی که آبهای بسیار به سیلان آید، هرگز بدو نخواهد رسید.
7 تو ملجای من هستی مرا از تنگی حفظ خواهی کرد. مرا به سرودهای نجات احاطه خواهی نمود، سلاه.
8 تو را حکمت خواهم آموخت و به راهی که باید رفت ارشاد خواهم نمود و تو را به چشم خود که بر تو است نصیحت خواهم فرمود.
9 مثل اسب و قاطر بی فهم مباشید که آنها را برای بستن به دهنه و لگام زینت می دهند، والا نزدیک تو نخواهند آمد.
10 غمهای شریر بسیار می باشد، اما هر که بر خداوند توکل دارد رحمت او را احاطه خواهد کرد.
11 ای صالحان در خداوند شادی و وجد کنید و ای همه راستدلان ترنم نمایید. |
