1 Βεβαίως εἶναι τόπος τοῦ ἀργυρίου ὅθεν ἐξάγεται, καὶ τόπος τοῦ χρυσίου ὅπου καθαρίζεται·
2 ὁ σίδηρος λαμβάνεται ἐκ τῆς γῆς καὶ ὁ χαλκὸς χύνεται ἐκ τῆς πέτρας.
3 Βάλλει μὲν ὁ ἄνθρωπος ὅρια εἰς τὸ σκότος καὶ ἀνιχνεύει τὰ πάντα μέχρι τελειότητος· τοὺς λίθους τοῦ σκότους καὶ τῆς σκιᾶς τοῦ θανάτου.
4 Χείμαρρος ἐξορμᾷ ἐκ τοῦ τόπου ὅπου κατοικεῖ· ὕδατα ἀδοκίμαστα ὑπὸ τοῦ ποδός· ταῦτα ὀλιγοστεύουσι καὶ ἀναχωροῦσιν ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων.
5 Περὶ δὲ τῆς γῆς, ἐξ αὐτῆς ἐξέρχεται ὁ ἄρτος καὶ ὑποκάτωθεν αὐτῆς ἀνασκάπτεται ὡς ὑπὸ πυρός·
6 οἱ λίθοι αὐτῆς εἶναι τόπος σαπφείρων· καὶ ἐν αὐτῇ χῶμα χρυσίου.
7 τὴν ὁδὸν ἐκείνην δὲν γνωρίζει πτηνὸν καὶ ὀφθαλμὸς γυπὸς δὲν εἶδεν αὐτήν·
8 τὰ θηρία δὲν ἐπάτησαν αὐτήν, ὁ ἄγριος λέων δὲν ἐπέρασε δι᾿ αὐτῆς.
9 Ἐκτείνει τὴν χεῖρα αὑτοῦ ἐπὶ τὸν σκληρὸν βράχον· ἀνατρέπει τὰ ὄρη ἀπὸ τῆς ῥίζης.
10 Ἐγκόπτει ποταμοὺς μεταξὺ τῶν βράχων· καὶ ὁ ὀφθαλμὸς αὐτοῦ ἀνακαλύπτει πᾶν πολύτιμον.
11 Δεσμεύει τῶν ποταμῶν τὴν πλημμύραν· καὶ τὸ κεκρυμμένον ἐκφέρει εἰς φῶς.
12 Ἀλλ᾿ ἡ σοφία πόθεν θέλει εὑρεθῆ; καὶ ποῦ εἶναι ὁ τόπος τῆς συνέσεως;
13 Ὁ ἄνθρωπος δὲν γνωρίζει τὴν τιμήν αὐτῆς· καὶ δὲν εὑρίσκεται ἐν τῇ γῇ τῶν ζώντων.
14 Ἡ ἄβυσσος λέγει, δὲν εἶναι ἐν ἐμοί· καὶ ἡ θάλασσα λέγει, δὲν εἶναι μετ᾿ ἐμοῦ.
15 Δὲν δύναται νὰ δοθῆ χρυσίον ἀντ᾿ αὐτῆς· καὶ ἀργύριον δὲν δύναται νὰ ζυγισθῇ εἰς ἀντάλλαγμα αὐτῆς.
16 Δὲν δύναται νὰ ἐκτιμηθῇ μὲ τὸ χρυσίον τοῦ Ὀφείρ, μὲ τὸν πολύτιμον ὄνυχα καὶ σάπφειρον.
17 Τὸ χρυσίον καὶ ὁ κρύσταλλος δὲν δύναται νὰ ἐξισωθῶσι μὲ αὐτήν· καὶ ἀντάλλαγμα αὐτῆς νὰ γείνῃ μὲ σκεύη καθαρωτάτου χρυσίου.
18 Δὲν θέλει μνημονευθῆ κοράλλιον, ἤ μαργαρίται· διότι ἡ τιμή τῆς σοφίας εἶναι ὑπερτέρα τῶν πολυτίμων λίθων.
19 Τὸ τοπάζιον τῆς Αἰθιοπίας δὲν θέλει ἐξισωθῆ μὲ αὐτήν· δὲν θέλει ἐκτιμηθῆ μὲ καθαρὸν χρυσίον.
20 Πόθεν λοιπὸν ἔρχεται ἡ σοφία; καὶ ποῦ εἶναι ὁ τόπος τῆς συνέσεως;
21 Εἶναι βεβαίως κεκρυμμένη ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν πάντων τῶν ζώντων, καὶ ἐσκεπασμένη ἀπὸ τῶν πτηνῶν τοῦ ουρανοῦ.
22 Ἡ ἀπώλεια καὶ ὁ θάνατος λέγουσι, Διὰ τῶν ὤτων ἡμῶν ἠκούσαμεν τὴν φήμην αὐτῆς.
23 Ὁ Θεὸς ἐννοεῖ τὴν ὁδὸν αὐτῆς, καὶ αὐτὸς γνωρίζει τὸν τόπον αὐτῆς.
24 Ἐπειδή αὐτὸς θεωρεῖ ἕως τῶν περάτων τῆς γῆς, βλέπει ὑποκάτω παντὸς τοῦ οὐρανοῦ,
25 διὰ νὰ ζυγίζῃ τὸ βάρος τῶν ἀνέμων, καὶ νὰ σταθμίζῃ τὰ ὕδατα μὲ μέτρον.
26 Ὅτε ἔκαμε νόμον διὰ τὴν βροχήν καὶ ὁδὸν διὰ τὴν ἀστραπήν τῆς βροντῆς,
27 τότε εἶδε καὶ ἐφανέρωσεν αὐτήν· ἡτοίμασεν αὐτήν καὶ μάλιστα ἐξιχνίασεν αὐτήν.
28 Καὶ εἶπε πρὸς τὸν ἄνθρωπον, Ἰδού, ὁ φόβος τοῦ Κυρίου, οὗτος εἶναι ἡ σοφία, καὶ ἡ ἀποχή ἀπὸ τοῦ κακοῦ σύνεσις. |