1 Τότε ἀπεκρίθη Ἐλιφὰς ὁ Θαιμανίτης καὶ εἶπεν·
2 Ἔπρεπε σοφὸς νὰ προφέρῃ στοχασμοὺς μάταιους καὶ νὰ γεμίζῃ τὴν κοιλίαν αὑτοῦ ἀπὸ ἀνατολικοῦ ἀνέμου;
3 Ἔπρεπε νὰ φιλονεικῇ διὰ λόγων ματαίων καὶ ὁμιλιῶν ἀνωφελῶν;
4 Βεβαίως σὺ ἀπορρίπτεις τὸν φόβον καὶ ἀποκλείεις τὴν δέησιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
5 Διότι τὸ στόμα σου ἀποδεικνύει τὴν ἀνομίαν σου, καὶ ἐξέλεξας τὴν γλῶσσαν τῶν πανούργων.
6 Τὸ στόμα σου σὲ καταδικάζει, καὶ οὐχὶ ἐγώ· καὶ τὰ χείλη σου καταμαρτυροῦσιν ἐναντίον σου.
7 Μή πρῶτος ἄνθρωπος ἐγεννήθης; ἤ πρὸ τῶν βουνῶν ἐπλάσθης;
8 Μήπως ἤκουσας τὰς βουλὰς τοῦ Θεοῦ; καὶ ἐξήντλησας εἰς σεαυτόν τὴν σοφίαν;
9 Τί ἐξεύρεις, καὶ δὲν ἐξεύρομεν; τί ἐννοεῖς, καὶ δὲν ἐννοοῦμεν;
10 Ὑπάρχουσι καὶ μεταξὺ ἡμῶν πολιοὶ καὶ γέροντες, γεροντότεροι τοῦ πατρὸς σου.
11 Αἱ παρηγορίαι τοῦ Θεοῦ φαίνονται μικρὸν πρᾶγμα εἰς σέ; ἤ ἔχεις τι ἀπόκρυφον ἐν σεαυτῷ;
12 Διὰ τί σὲ ἀποπλανᾷ ἡ καρδία σου; καὶ διὰ τί παραφέρονται οἱ ὀφθαλμοὶ σου,
13 ὥστε στρέφεις τὸ πνεῦμά σου κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀφίνεις νὰ ἐξέρχωνται τοιοῦτοι λόγοι ἐκ τοῦ στόματός σου;
14 Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὥστε νὰ ἦναι καθαρὸς; καὶ ὁ γεγεννημένος ἐκ γυναικός, ὥστε νὰ ἦναι δίκαιος;
15 Ἰδού, εἰς τοὺς ἁγίους αὑτοῦ δὲν ἐμπιστεύεται· καὶ οἱ οὐρανοὶ δὲν εἶναι καθαροὶ εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ·
16 πόσῳ μᾶλλον βδελυρὸς καὶ ἀκάθαρτος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ πίνων ἀνομίαν ὡς ὕδωρ;
17 Ἐγὼ θέλω σὲ διδάξει· ἄκουσόν μου· τοῦτο βεβαίως εἶδον καὶ θέλω φανερώσει,
18 τὸ ὁποῖον οἱ σοφοὶ ἀνήγγειλαν παρὰ τῶν πατέρων αὑτῶν, καὶ δὲν ἔκρυψαν·
19 εἰς τοὺς ὁποίους μόνους ἐδόθη ἡ γῆ, καὶ ξένος δὲν ἐπέρασε διὰ μέσου αὐτῶν.
20 Ὁ ἀσεβής βασανίζεται πάσας τὰς ἡμέρας, καὶ ἀριθμητὰ ἔτη εἶναι πεφυλαγμένα διὰ τὸν τύραννον.
21 Ἦχος φόβου εἶναι εἰς τὰ ὦτα αὐτοῦ· ἐν μέσῳ εἰρήνης θέλει ἐπέλθει ἐπ᾿ αὐτὸν ὁ ἐξολοθρευτής.
22 Δὲν πιστεύει ὅτι θέλει ἐπιστρέψει ἐκ τοῦ σκότους, καὶ περιμένει τὴν μάχαιραν.
23 Περιπλανᾶται διὰ ἄρτον, καὶ ποῦ; ἐξεύρει ὅτι ἡ ἡμέρα τοῦ σκότους εἶναι ἑτοίμη πλησίον αὐτοῦ.
24 Θλῖψις καὶ στενοχωρία θέλουσι καταπλήττει αὐτόν· θέλουσιν ὑπερισχύσει κατ᾿ αὐτοῦ, ὡς βασιλεὺς εἰς μάχην παρεσκευασμένος·
25 διότι ἐξήπλωσε τὴν χεῖρα αὑτοῦ κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἠλαζονεύθη κατὰ τοῦ Παντοδυνάμου·
26 ὥρμησε κατ᾿ αὐτοῦ μὲ τράχηλον ἐπηρμένον, μὲ τὴν πεπυκνωμένην ῥάχιν τῶν ἀσπίδων αὑτοῦ·
27 διότι ἐσκέπασε τὸ πρόσωπον αὑτοῦ μὲ τὸ πάχος αὑτοῦ καὶ ὑπερεπάχυνε τὰ πλευρὰ αὑτοῦ·
28 καὶ κατῴκησεν εἰς πόλεις ἐρήμους, εἰς οἴκους ἀκατοικήτους, ἑτοίμους διὰ σωρούς.
29 δὲν θέλει πλουτισθῆ, οὐδὲ θέλουσι διαμένει τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ, οὐδὲ θέλει ἐκτανθῆ ἡ ἀφθονία αὐτῶν ἐπὶ τὴν γῆν.
30 Δὲν θέλει χωρισθῆ ἐκ τοῦ σκότους· φλὸξ θέλει ξηράνει τους βλαστοὺς αὐτοῦ, καὶ μὲ τὴν πνοήν τοῦ στόματος αὐτοῦ θέλει ἀπέλθει.
31 Ἄς μή πιστεύσῃ εἰς τὴν ματαιότητα ὁ ἠπατημένος, διότι ματαιότης θέλει εἶσθαι ἡ ἀμοιβή αὐτοῦ.
32 Πρὸ τοῦ καιροῦ αὐτοῦ θέλει φθαρῆ, καὶ ὁ κλάδος αὐτοῦ δὲν θέλει πρασινίσει.
33 Θέλει ἀποβάλει τὴν ἄωρον σταφυλήν αὑτοῦ ὡς ἡ ἄμπελος, καὶ θέλει ῥίψει τὸ ἄνθος αὑτοῦ ὡς ἡ ἐλαία.
34 Διότι ἡ σύναξις τῶν ὑποκριτῶν θέλει ἐρημωθῆ, καὶ πῦρ θέλει καταφάγει τὰς σκηνὰς τῆς δωροληψίας.
35 Συλλαμβάνουσι πονηρίαν καὶ γεννῶσι ματαιότητα, καὶ ἡ καρδία αὐτῶν μηχανᾶται δόλον. |