1 Δὲν εἶναι ἐκστρατεία ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς; αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ὡς ἡμέραι μισθωτοῦ;
2 Καθὼς ὁ δοῦλος ἐπιποθεῖ τὴν σκιάν, καὶ καθὼς ὁ μισθωτὸς ἀναμένει τὸν μισθὸν αὑτοῦ,
3 οὕτως ἐγὼ ἔλαβον διὰ κληρονομίαν μῆνας ματαιότητος, καὶ ὀδυνηραὶ νύκτες διωρίσθησαν εἰς ἐμέ.
4 Ὅταν πλαγιάζω, λέγω, Πότε θέλω ἐγερθῆ, καὶ θέλει περάσει ἡ νύξ; καὶ εἶμαι πλήρης ἀνησυχίας ἕως τῆς αὐγῆς.
5 Ἡ σὰρξ μου εἶναι περιενδεδυμένη σκώληκας καὶ βώλους χώματος· τὸ δέρμα μου διασχίζεται καὶ ῥέει.
6 Αἱ ἡμέραι μου εἶναι ταχύτεραι τῆς κερκίδος τοῦ ὑφαντοῦ, καὶ χάνονται ἄνευ ἐλπίδος.
7 Ἐνθυμήθητι ὅτι ἡ ζωή μου εἶναι ἄνεμος· ὁ ὀφθαλμὸς μου δὲν θέλει ἐπιστρέψει διὰ νὰ ἴδῃ ἀγαθόν.
8 Ὁ ὀφθαλμὸς τοῦ βλέποντός με δὲν θέλει μὲ ἰδεῖ πλέον· οἱ ὀφθαλμοὶ σου εἶναι ἐπ᾿ ἐμέ, καὶ ἐγὼ δὲν ὑπάρχω.
9 Καθὼς τὸ νέφος διαλύεται καὶ χάνεται οὕτως ὁ καταβαίνων εἰς τὸν τάφον δὲν θέλει ἐπαναβῆ·
10 δὲν θέλει ἐπιστρέψει πλέον εἰς τὸν οἶκον αὑτοῦ, καὶ ὁ τόπος αὑτοῦ δὲν θέλει γνωρίσει αὐτὸν πλέον.
11 Διὰ τοῦτο ἐγὼ δὲν θέλω κρατήσει τὸ στόμα μου· θέλω λαλήσει ἐν τῇ ἀγωνίᾳ τοῦ πνεύματός μου· θέλω θρηνολογήσει ἐν τῇ πικρίᾳ τῆς ψυχῆς μου.
12 Θάλασσα εἶμαι ἤ κῆτος, ὥστε ἔθεσας ἐπ᾿ ἐμὲ φυλακήν;
13 Ὅταν λέγω, Ἡ κλίνη μου θέλει μὲ παρηγορήσει, ἡ κοίτη μου θέλει ἐλαφρώσει τὸ παράπονόν μου,
14 τότε μὲ φοβίζεις μὲ ὄνειρα καὶ μὲ καταπλήττεις μὲ ὀράσεις·
15 καὶ ἡ ψυχή μου ἐκλέγει ἀγχόνην καὶ θάνατον, παρὰ τὰ ὀστᾶ μου.
16 Ἀηδίασα· δὲν θέλω ζήσει εἰς τὸν αἰῶνα· λεῖψον ἀπ᾿ ἐμοῦ· διότι αἱ ἡμέραι μου εἶναι ματαιότης.
17 Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὥστε μεγαλύνεις αὐτόν, καὶ βάλλεις τὸν νοῦν σου ἐπ᾿ αὐτόν;
18 Καὶ ἐπισκέπτεσαι αὐτὸν κατὰ πᾶσαν πρωΐαν καὶ δοκιμάζεις αὐτὸν κατὰ πᾶσαν στιγμήν;
19 Ἕως πότε δὲν θέλεις συρθῆ ἀπ᾿ ἐμοῦ καὶ δὲν θέλεις μὲ ἀφήσει, ἕως νὰ καταπίω τὸν σίελόν μου;
20 Ἡμάρτησα· τί δύναμαι νὰ κάμω εἰς σέ, διατηρητὰ τοῦ ἀνθρώπου; διὰ τί μὲ ἔθεσας σημάδιόν σου, καὶ εἶμαι βάρος εἰς ἐμαυτόν;
21 Καὶ διὰ τί δὲν συγχωρεῖς τὴν παράβασίν μου καὶ ἀφαιρεῖς τὴν ἀνομίαν μου; διότι μετ᾿ ὀλίγον θέλω κοιμᾶσθαι ἐν τῷ χώματι· καὶ τὸ πρωΐ θέλεις μὲ ζητήσει, καὶ δὲν θέλω ὑπάρχει. |
