1 Пасьля таго разамкнуў Ёў вусны свае і пракляў дзень свой.
2 І пачаў Ёў і сказаў:
3 хай загіне дзень, калі я нарадзіўся, і ноч, калі было сказана: зачаўся чалавек!
4 Дзень той хай будзе цемраю; хай не дагледзіць яго Бог згары, і хай не зазьзяе над ім сьвятло!
5 Хай запамрочыць яго цемра і цень сьмяротны, хай завалачэ яго хмара, хай баяцца яго, як палючае спёкі!
6 Ноч тая, - хай забярэ яе змрок, хай не залічыцца яна ў дні года, хай ня ўвойдзе ў лік месяцаў!
7 О! ноч тая - хай будзе яна бязьлюдная; хай ня ўвойдзе ў яе весялосьць!
8 Хай праклянуць яе кляцьбіты дня, здольныя разбудзіць Левіяфана!
9 Хай зацьмяцца зоркі сьвітаньня яе: хай чакае яна сьвятла, і яно ня прыходзіць, і хай ня ўбачыць яна веяў дзяньніц
10 за тое, што не замкнула дзьвярэй улоньня маці маёй і не схавала гароты ад вачэй маіх!
11 Чаму не памёр я, выходзячы з нутробы, і не сканаў, калі выйшаў з чэрава?
12 Чаму прынялі мяне калені? навошта было мне смактаць саскі?
13 Цяпер ляжаў бы я і спачываў: спаў бы, і было б мне спакойна
14 з царамі і дарадцамі зямлі, якія забудоўвалі сабе пустыні,
15 ці з князямі, у якіх было золата і якія напаўнялі дамы свае срэбрам;
16 ці, як выкідзень пахаваны, не існаваў бы я, як немаўляты, якія сьвятла не пабачылі.
17 Там беззаконныя перастаюць наводзіць страх, і там адпачываюць зьнясіленыя.
18 Там вязьні цешацца спакоем і ня чуюць крыкаў наглядчыка.
19 Малы і вялікі там роўныя, і раб свабодны ад гаспадара свайго.
20 Навошта дадзена пакутніку сьвятло і жыцьцё засмучаным душою,
21 якія чакаюць сьмерці, і няма яе, якія выкапалі б яе ахвотней, чым скарб.
22 Узрадаваліся б да захапленьня, захапіліся б, што знайшлі магілу?
23 Навошта дадзена сьвятло чалавеку, шлях якога зачынены і якога Бог атачыў змрокам?
24 Уздыханьні мае апярэджваюць хлеб мой, і стогны мае ліюцца, як вада,
25 бо жудаснае, чаго я жахаўся, тое і напаткала мяне; і чаго я баяўся, тое і прыйшло да мяне.
26 Няма мне міру, няма спакою, няма радасьці: спасьцігла няшчасьце. |