1 Μετὰ δὲ ταῦτα Ἀβεσσαλὼμ ὁ υἱὸς τοῦ Δαβὶδ εἶχεν ἀδελφήν ὡραίαν, ὀνόματι Θάμαρ, καὶ ἠγάπησεν αὐτήν Ἀμνὼν ὁ υἱὸς τοῦ Δαβίδ.
2 Καὶ ἔπασχε τόσον ὁ Ἀμνών, ὥστε ἠρρώστησε διὰ τὴν ἀδελφήν αὑτοῦ Θάμαρ· διότι ἦτο παρθένος, καὶ ἐφαίνετο εἰς τὸν Ἀμνὼν δυσκολώτατον νὰ πράξῃ τί εἰς αὐτήν.
3 εἶχε δὲ ὁ Ἀμνὼν φίλον, ὀνομαζόμενον Ἰωναδάβ, υἱὸν τοῦ Σαμαά, ἀδελφοῦ τοῦ Δαβίδ· ἦτο δὲ ὁ Ἰωναδὰβ ἄνθρωπος πανοῦργος σφόδρα.
4 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Διὰ τί σύ, υἱὲ τοῦ βασιλέως, ἀδυνατεῖς τόσον ἀπὸ ἡμέρας εἰς ἡμέραν; δὲν θέλεις φανερώσει τοῦτο πρὸς ἐμέ; Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Ἀμνών, Ἀγαπῶ Θάμαρ, τὴν ἀδελφήν Ἀβεσσαλὼμ τοῦ ἀδελφοῦ μου.
5 Καὶ ὁ Ἰωναδὰβ εἶπε πρὸς αὐτόν, Πλαγίασον ἐπὶ τῆς κλίνης σου καὶ προσποιήθητι τὸν ἄρρωστον· καὶ ὅταν ὁ πατήρ σου ἔλθῃ νὰ σὲ ἴδῃ, εἰπὲ πρὸς αὐτόν, Ἄς ἔλθῃ, παρακαλῶ, Θάμαρ ἡ ἀδελφή μου, καὶ ἄς μοὶ δώσῃ νὰ φάγω, καὶ ἄς ἑτοιμάσῃ ἔμπροσθέν μου τὸ φαγητόν, διὰ νὰ ἴδω καὶ νὰ φάγω ἐκ τῆς χειρὸς αὐτῆς.
6 Καὶ ἐπλαγίασεν ὁ Ἀμνὼν καὶ προσεποιήθη τὸν ἄρρωστον· καὶ ὅτε ἦλθεν ὁ βασιλεὺς νὰ ἴδῃ αὐτόν, εἶπεν ὁ Ἀμνὼν πρὸς τὸν βασιλέα, Ἄς ἔλθῃ, παρακαλῶ, Θάμαρ ἡ ἀδελφή μου, καὶ ἄς κάμῃ ἔμπροσθέν μου δύο κολλύρια, διὰ νὰ φάγω ἐκ τῆς χειρὸς αὐτῆς.
7 Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ εἰς τὸν οἶκον πρὸς τὴν Θάμαρ, λέγων, Ὕπαγε τώρα εἰς τὸν οἶκον τοῦ ἀδελφοῦ σου Ἀμνών, καὶ ἑτοίμασον εἰς αὐτὸν φαγητόν.
8 Καὶ ὑπῆγεν ἡ Θάμαρ εἰς τὸν οἶκον τοῦ ἀδελφοῦ αὑτῆς Ἀμνών, ὅστις ἦτο πλαγιασμένος· καὶ ἔλαβε τὸ ἄλευρον καὶ ἐζύμωσε καὶ ἔκαμε κολλύρια ἔμπροσθεν αὐτοῦ καὶ ἔψησε τὰ κολλύρια.
9 Ἔπειτα ἔλαβε τὸ τηγάνιον καὶ ἐκένωσεν αὐτὰ ἔμπροσθεν αὐτοῦ· πλήν δὲν ἠθέλησε νὰ φάγῃ. Καὶ εἶπεν ὁ Ἀμνών, Ἐκβάλετε πάντα ἄνθρωπον ἀπ᾿ ἔμπροσθέν μου. Καὶ ἐξῆλθον ἀπ᾿ αὐτοῦ πάντες.
10 Καὶ εἶπεν ὁ Ἀμνὼν πρὸς τὴν Θάμαρ, Φέρε τὸ φαγητὸν εἰς τὸν κοιτῶνα, διὰ νὰ φάγω ἐκ τῆς χειρὸς σου. Καὶ ἡ Θάμαρ ἔλαβε τὰ κολλύρια, τὰ ὁποῖα ἔκαμε, καὶ ἔφερεν εἰς τὸν κοιτῶνα πρὸς Ἀμνὼν τὸν ἀδελφὸν αὑτῆς.
11 Καί ὅτε προσέφερε πρὸς αὐτὸν διὰ νὰ φάγῃ, ἐπίασεν αὐτήν καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν, Ἐλθέ, κοιμήθητι μετ᾿ ἐμοῦ, ἀδελφή μου.
12 Ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν, Μή, ἀδελφέ μου, μή μὲ ταπεινώσῃς· διότι δὲν πρέπει τοιοῦτον πρᾶγμα νὰ γείνῃ ἐν τῷ Ἰσραήλ· μή κάμῃς τὴν ἀφροσύνην ταύτην·
13 καὶ ἐγὼ πῶς θέλω ἀπαλείψει τὸ ὄνειδός μου; ἀλλὰ καὶ σὺ θέλεις εἶσθαι ὡς εἷς ἐκ τῶν ἀφρόνων ἐν τῷ Ἰσραήλ· τώρα λοιπόν, παρακαλῶ, λάλησον πρὸς τὸν βασιλέα· διότι δὲν θέλει μὲ ἀρνηθῆ εἰς σέ.
14 Δὲν ἠθέλησεν ὅμως νὰ εἰσακούσῃ τῆς φωνῆς αὐτῆς· ἀλλ᾿ ὑπερισχύσας ἐκείνης, ἐβίασεν αὐτήν καὶ ἐκοιμήθη μετ᾿ αὐτῆς.
15 Τότε ὁ Ἀμνὼν ἐμίσησεν αὐτήν μῖσος μέγα σφόδρα· ὥστε τὸ μίσος, μὲ τὸ ὁποῖον ἐμίσησεν αὐτήν, ἦτο μεγαλήτερον παρὰ τὴν ἀγάπην, μὲ τὴν ὁποίαν ἠγάπησεν αὐτήν. Καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν ὁ Ἀμνών, Σηκώθητι, ὕπαγε.
16 Ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν, Δὲν εἶναι αἰτία· τὸ κακὸν τοῦτο, τὸ νὰ μὲ ἀποβάλης, εἶναι μεγαλήτερον τοῦ ἄλλου, τὸ ὁποῖον ἔπραξας εἰς ἐμέ. Δὲν ἠθέλησεν ὅμως νὰ εἰσακούσῃ αὐτῆς.
17 Καὶ ἔκραξε τὸν νέον αὑτοῦ τὸν ὑπηρετοῦντα αὐτὸν καὶ εἶπεν, Ἔκβαλε τώρα ταύτην ἀπ᾿ ἐμοῦ ἔξω, καὶ μόχλωσον τὴν θύραν κατόπιν αὐτῆς.
18 Ἦτο δὲ ἐνδεδυμένη χιτῶνα ποικιλόχρουν· διότι αἱ θυγατέρες τοῦ βασιλέως, αἱ παρθένοι, τοιαῦτα ἐπενδύματα ἐνεδύοντο. Καὶ ἐξέβαλεν αὐτήν ἔξω ὁ ὑπηρέτης αὐτοῦ καὶ ἐμόχλωσε τὴν θύραν κατόπιν αὐτῆς.
19 Λαβοῦσα δὲ ἡ Θάμαρ στάκτην ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὑτῆς, καὶ διασχίσασα τὸν ἐφ᾿ αὑτῆς χιτῶνα τὸν ποικιλόχρουν, καὶ βαλοῦσα τὰς χεῖρας αὑτῆς ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὑτῆς, ἀπήρχετο, πορευομένη καὶ κράζουσα.
20 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν Ἀβεσσαλὼμ ὁ ἀδελφὸς αὐτῆς, Μήπως Ἀμνὼν ὁ ἀδελφὸς σου εὑρέθη μετὰ σοῦ; πλήν τώρα σιώπησον, ἀδελφή μου· ἀδελφὸς σου εἶναι μή κατάθλιβε τὴν καρδίαν σου διὰ τὸ πρᾶγμα τοῦτο. Ἡ Θάμαρ λοιπὸν ἐκάθητο χηρεύουσα ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ ἀδελφοῦ αὑτῆς Ἀβεσσαλώμ.
21 Ἀκούσας δὲ ὁ βασιλεὺς Δαβὶδ πάντα ταῦτα τὰ πράγματα, ἐθυμώθη σφόδρα.
22 Ὁ δὲ Ἀβεσσαλὼμ δὲν ἐλάλησε μετὰ τοῦ Ἀμνὼν οὔτε καλὸν οὔτε κακόν· διότι ἐμίσει ὁ Ἀβεσσαλὼμ τὸν Ἀμνών, ἐπειδή ἐταπείνωσε τὴν ἀδελφήν αὐτοῦ Θάμαρ.
23 Καὶ μετὰ δύο ὁλόκληρα ἔτη, ὁ Ἀβεσσαλὼμ εἶχε κουρευτὰς ἐν Βαὰλ-ἀσώρ, ἥτις εἶναι πλησίον τοῦ Ἐφραΐμ, καὶ προσεκάλεσεν ὁ Ἀβεσσαλὼμ πάντας τοὺς υἱοὺς τοῦ βασιλέως.
24 Καὶ ἦλθεν ὁ Ἀβεσσαλώμ πρὸς τὸν βασιλέα καὶ εἶπεν, Ἰδού, τώρα, ὁ δοῦλός σου ἔχει κουρευτάς· ἄς ἔλθῃ, παρακαλῶ, ὁ βασιλεὺς καὶ οἱ δοῦλοι αὐτοῦ μετὰ τοῦ δούλου σου.
25 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν Ἀβεσσαλώμ, Οὐχί, υἱὲ μου, ἄς μή ἔλθωμεν τώρα πάντες, διὰ νὰ μή ἤμεθα βάρος εἰς σέ. Καὶ ἐβίασεν αὐτόν, πλήν δὲν ἠθέλησε νὰ ὑπάγῃ, ἀλλ᾿ εὐλόγησεν αὐτόν.
26 Τότε εἶπεν ὁ Ἀβεσσαλώμ, Ἄν ὄχι, ἄς ἔλθῃ κἄν μεθ᾿ ἡμῶν Ἀμνών, ὁ ἀδελφὸς μου. Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς αὐτόν, Διὰ τί νὰ ἔλθῃ μετὰ σοῦ;
27 πλήν ὁ Ἀβεσσαλώμ ἐβίασεν αὐτόν, ὥστε ἀπέστειλε μετ᾿ αὐτοῦ τὸν Ἀμνὼν καὶ πάντας τοὺς υἱοὺς τοῦ βασιλέως.
28 Τότε προσέταξεν ὁ Ἀβεσσαλὼμ τοὺς ὑπηρέτας αὑτοῦ λέγων. Ἰδέτε τώρα ὅταν εὐφρανθῇ ἡ καρδία τοῦ Ἀμνὼν ἐκ τοῦ οἴνου, καὶ εἴπω πρὸς ἐσᾶς, Πατάξατε τὸν Ἀμνών, τότε θανατώσατε αὐτόν· μή φοβεῖσθε· δὲν εἶμαι ἐγὼ ὅστις σᾶς προστάζω; ἀνδρίζεσθε καὶ γίνεσθε υἱοὶ δυνάμεως.
29 Καὶ ἔκαμον οἱ ὑπηρέται τοῦ Ἀβεσσαλὼμ πρὸς τὸν Ἀμνών, ὡς προσέταξεν ὁ Ἀβεσσαλώμ. Τότε σηκωθέντες πάντες οἱ υἱοὶ τοῦ βασιλέως, ἐκάθησαν ἕκαστος ἐπὶ τῆς ἡμιόνου αὑτοῦ καὶ ἔφυγον.
30 Ἐνῷ δὲ οὗτοι ἦσαν καθ᾿ ὁδόν, ἡ φήμη ἔφθασε πρὸς τὸν Δαβίδ, λέγουσα, Ὁ Ἀβεσσαλώμ ἐπάταξε πάντας τοὺς υἱοὺς τοῦ βασιλέως, καὶ δὲν ἐναπελείφθη ἐξ αὐτῶν οὐδὲ εἷς.
31 Τότε σηκωθεὶς ὁ βασιλεὺς διέσχισε τὰ ἱμάτια αὑτοῦ καὶ ἐπλαγίασε κατὰ γῆς· καὶ πάντες οἱ δοῦλοι αὐτοῦ οἱ περιεστῶτες διέσχισαν τὰ ἱμάτια αὑτῶν.
32 Καὶ ἀπεκρίθη Ἰωναδάβ, ὁ υἱὸς τοῦ Σαμαά, ἀδελφοῦ τοῦ Δαβίδ, καὶ εἶπεν, Ἄς μή λέγῃ ὁ κύριός μου ὅτι ἐθανατώθησαν πάντες οἱ νέοι, οἱ υἱοὶ τοῦ βασιλέως· διότι ὁ Ἀμνὼν μόνος ἀπέθανεν· ἐπειδή ὁ Ἀβεσσαλὼμ εἶχεν ἀποφασίσει τοῦτο, ἀφ᾿ ἧς ἡμέρας ἐταπείνωσε Θάμαρ τὴν ἀδελφήν αὐτοῦ·
33 τώρα λοιπὸν ἄς μή βάλῃ ὁ κύριός μου ὁ βασιλεὺς τὸ πρᾶγμα ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτοῦ, λέγων ὅτι πάντες οἱ υἱοὶ τοῦ βασιλέως ἀπέθανον· διότι ὁ Ἀμνὼν μόνος ἀπέθανεν.
34 Ὁ δὲ Ἀβεσσαλώμ ἔφυγε. Καὶ ὑψώσας ὁ νέος, ὁ σκοπός, τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ, εἶδε, καὶ ἰδού, λαὸς πολὺς ἐπορεύετο διὰ τῆς ὁδοῦ ὄπισθεν αὐτοῦ κατὰ τὸ πλευρὸν τοῦ ὄρους.
35 Καὶ εἶπεν ὁ Ἰωναδὰβ πρὸς τὸν βασιλέα, Ἰδού, οἱ υἱοὶ τοῦ βασιλέως ἔρχονται κατὰ τὸν λόγον τοῦ δούλου σου, οὕτως ἔγεινε.
36 Καὶ ὡς ἐτελείωσε λαλῶν, ἰδού, οἱ υἱοὶ τοῦ βασιλέως ἦλθον καὶ ὕψωσαν τὴν φωνήν αὑτῶν καὶ ἔκλαυσαν· καὶ ὁ βασιλεὺς ἔτι, καὶ πάντες οἱ δοῦλοι αὐτοῦ ἔκλαυσαν κλαυθμὸν μέγαν σφόδρα.
37 Ὁ δὲ Ἀβεσσαλὼμ ἔφυγε καὶ ὑπῆγε πρὸς τὸν Θαλμαΐ, υἱὸν τοῦ Ἀμμιούδ, βασιλέα τῆς Γεσσούρ· καὶ ἐπένθησεν ὁ Δαβὶδ διὰ τὸν υἱὸν αὑτοῦ πάσας τὰς ἡμέρας.
38 Ὁ Ἀβεσσαλὼμ λοιπὸν ἔφυγε καὶ ὑπῆγεν εἰς Γεσσούρ, καὶ ἦτο ἐκεῖ τρία ἔτη.
39 Ἐπεπόθησε δὲ ὁ βασιλεὺς Δαβὶδ νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν Ἀβεσσαλώμ, διότι εἶχε παρηγορηθῆ διὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἀμνών. |